ایمپلنت دندان یک راهکار مؤثر برای جایگزینی دائمی دندان‌های از دست رفته است. این روش می‌تواند به بهبود زیبایی لبخند و افزایش اعتماد به نفس کمک کند. ایمپلنت‌های دندان در انواع مختلفی موجود هستند و هر نوع بر اساس عملکرد در موقعیت‌های مناسب استفاده می‌شود. در این مقاله از آرت دنتال، بهترین مرکز تخصصی ایمپلنت در تهران به تفاوت‌های انواع ایمپلنت دندان خواهیم پرداخت.
ایمپلنت نوعی دندان کاشتنی است که از نظر ساختار و ظاهر به دندان‌های طبیعی شباهت دارد و علاوه بر تقویت قدرت جویدن، زیبایی و جذابیت لبخند را نیز افزایش می‌دهد. این دندان معمولاً از تیتانیوم ساخته می‌شود و درون استخوان فک قرار می‌گیرد. پس از کشیدن دندان‌های آسیب‌دیده، یک شیار در لثه و استخوان فک ایجاد می‌شود و سپس پایه تیتانیومی، که به آن فیکسچر ایمپلنت گفته می‌شود، درون آن قرار می‌گیرد. پس از جوش خوردن کامل استخوان فک با پایه ایمپلنت، تاجی که در لابراتورهای دندانپزشکی ساخته شده، روی آن نصب می‌شود.
انواع ایمپلنت
تفاوت‌های موجود در انواع ایمپلنت دندان باعث می‌شود که بر اساس شرایط استخوان فک و لثه، تعداد دندان‌های آسیب‌دیده، نیاز بیمار و وضعیت اقتصادی، از انواع مختلف ایمپلنت به عنوان جایگزینی مناسب برای دندان‌های طبیعی استفاده شود. عواملی مانند جنس ایمپلنت، نوع پایه و کیفیت تاج، منجر به تولید و استفاده از انواع مختلف ایمپلنت در کشور شده. برخی از مهم‌ترین تقسیم‌بندی‌های ایمپلنت دندان به شرح زیر است:
- انواع ایمپلنت براساس جنس بدنه
- انواع ایمپلنت بر اساس جنس روکش
- انواع ایمپلنت براساس فیکسچر
- انواع ایمپلنت دندان بر اساس جایگاه
- انواع ایمپلنت بر اساس مراحل درمان
“کاشت تخصصی ایمپلنت سوئیسی در مجهزترین مرکز ایمپلنت در تهران”
انواع ایمپلنت از نظر جنس بدنه
با پیشرفت‌های روز افزون در روش‌های کاشت دندان، از بهترین مواد مانند تیتانیوم و زیرکونیوم برای ساخت ایمپلنت‌ها استفاده می‌شود. ایمپلنت‌های دندانی به دو دسته اصلی تیتانیوم و زیرکونیوم تقسیم می‌شوند.
ایمپلنت از جنس تیتانیوم
تیتانیوم رایج‌ترین ماده برای ساخت ایمپلنت است و امروزه بیشتر از آلیاژهای تیتانیوم ساخته می‌شود. این فلز به طور کامل با بدن انسان سازگار است و هیچ خطری برای سلامتی ایجاد نمی‌کند. تیتانیوم به استخوان فک اجازه می‌دهد بدون مشکل رشد کند و پیوند دائمی بین این فلز و استخوان برقرار می‌شود. همچنین، تیتانیوم از نظر هزینه نیز مقرون به صرفه است. این فلز به دلیل عدم ایجاد حساسیت و آلرژی، انتخاب محبوبی برای ایمپلنت‌های دندان به شمار می‌رود.
ایمپلنت از جنس زیرکونیوم
زیرکونیوم نسبت به تیتانیوم ماده‌ای جدیدتر است که در دهه ۱۹۹۰ وارد صنعت پزشکی شد و به یکی از مواد اصلی در ساخت ایمپلنت‌های دندانی تبدیل شده است. این ماده به دلیل عدم ایجاد نگرانی در مورد آلرژی، گزینه‌ای مناسب برای بیماران است. زیرکونیوم همچنین برای ساخت پل و تاج دندان استفاده می‌شود و با استخوان فک به خوبی جوش می‌خورد. تنها نقطه ضعف آن این است که به اندازه تیتانیوم آزمایش نشده. با این حال، ایمپلنت‌های زیرکونیوم دو مزیت عمده دارند:
- عدم ایجاد رنگ تیره در لثه
- استحکام بیشتر و مقاومت در برابر ساییدگی نسبت به تیتانیوم
انواع ایمپلنت بر اساس جنس روکش
با توجه به وضعیت بیمار، لثه و استخوان فک، روکش‌های ایمپلنت در مدل‌های مختلف تولید و به مصرف‌کنندگان ارائه می‌شوند. روکش‌های ایمپلنت را می‌توان به سه دسته تقسیم کرد:
روکش ایمپلنت تمام زیرکونیا (فول سرام)
این نوع روکش به طور کامل از زیرکونیا ساخته شده و از استحکام و مقاومت بالایی برخوردارند. تمامی اجزای این روکش از سرامیک تشکیل شده که باعث افزایش کیفیت و ماندگاری آن نسبت به سایر روکش‌ها می‌شود. اگر به دنبال بهترین گزینه برای ایمپلنت هستید، این نوع روکش پیشنهاد می‌شود. لازم به ذکر است که قیمت روکش‌های تمام زیرکونیا بیشتر از مدل‌های دیگر است.
مطالعه بیشتر:”عفونت ایمپلنت چیست؟روش های درمان و پیشگیری”
روکش ایمپلنت دندان فریم زیرکونیا
این روکش نیز از زیرکونیا ساخته شده، اما تنها پایه آن از این ماده استفاده می‌شود و معمولاً برای زیبایی بیشتر دندان به کار می‌رود. به عبارت دیگر، این روکش دارای پایه سرامیکی است و سایر بخش‌های آن از فلزات و مواد دیگر تشکیل شده است. این ساختار باعث می‌شود که قیمت این نوع روکش نسبت به روکش‌های تمام زیرکونیا کمتر باشد، اما از نظر زیبایی و استحکام به پای آن نمی‌رسد.
روکش ایمپلنت PFM
روکش PFM یکی دیگر از گزینه‌های موجود در بازار است که برخی بیماران برای پوشاندن ساختار دندان‌های مصنوعی و ایمپلنت انتخاب می‌کنند. پایه این روکش از فلزات گران‌قیمت ساخته شده و یک روکش سرامیک بر روی آن قرار دارد. قیمت بالای این روکش به دلیل استفاده از فلزات گران‌قیمت است. روکش‌های PFM از نظر زیبایی، استحکام و ماندگاری در سطح مطلوبی قرار دارد.
انواع ایمپلنت براساس فیکسچر
یکی از رایج‌ترین روش‌های دسته‌بندی ایمپلنت‌ها، بر اساس نوع فیکسچر ایمپلنت است که جزء اصلی ایمپلنت دندان محسوب می‌شود. فیکسچر ایمپلنت در محل ریشه دندان در فک قرار می‌گیرد و به سه دسته زیر تقسیم می‌شوند:
- ایمپلنت اندواستیل
- ایمپلنت ساب پریو استیل
- ایمپلنت زایگوماتیک
ایمپلنت اندواستیل (داخل استخوانی)
ایمپلنت‌های اندوستیل رایج‌ترین نوع ایمپلنت هستند که به طور مستقیم بر روی استخوان فک قرار می‌گیرند و به عنوان جایگزینی برای پروتزهای دائمی یا بریج‌ها عمل می‌کنند. این روش به ویژه برای تعویض یک دندان مناسب است. از ویژگی‌های آن می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
- این ایمپلنت به شکل استوانه‌ای طراحی شده و شامل دو پیچ و یک اباتمنت است که در بالای تاج دندان قرار می‌گیرد.
- سطح این نوع ایمپلنت ممکن است صاف یا دارای تیغه‌های خاص باشد.
- ایمپلنت‌های اندوستیل معمولاً از تیتانیوم، زیرکونیوم یا سرامیک ساخته می‌شوند و شامل انواع پیچی، تیغه‌ای و عرضی هستند.
ایمپلنت ساب پریو استیل (روی استخوانی)
ایمپلنت‌های ساب پریواستیل از فلز ساخته شده و در زیر بافت لثه و روی استخوان فک قرار می‌گیرند.
- قاب فلزی این ایمپلنت معمولاً از مولیبدن، کروم یا کبالت تشکیل شده و پس از بهبود لثه به آن متصل می‌شود.
- اگرچه این روش امروزه کمتر استفاده می‌شود، اما برای افرادی که نمی‌توانند از دندان مصنوعی استفاده کنند یا دارای تراکم استخوان فک پایین هستند، می‌تواند گزینه‌ای مناسب برای جایگزینی چندین دندان از دست رفته باشد.
ایمپلنت زایگوماتیک
این نوع ایمپلنت در استخوان زایگوماتیک (گونه) قرار می‌گیرد و در شرایطی که فک فضای کافی برای کاشت ایمپلنت ندارد، کاربرد دارد. این روش به طور معمول در موارد خاص و نادر استفاده می‌شود.
انواع ایمپلنت بر اساس جایگاه
ایمپلت از نظر جایگاه در استخوان فک به دو نوع ایمپلنت اندواستیل و ایمپلنت ساب پریواستیل دسته‌بندی می‌شود:
ایمپلنت اندواستیل
این نوع ایمپلنت یکی از متداول‌ترین انواع موجود است و برای عمل‌های دو مرحله‌ای طراحی شده. ایمپلنت‌های اندواستیل به شکل پیچ‌های کوچک و از جنس تیتانیوم ساخته می‌شوند. برای نصب این ایمپلنت‌ها، ابتدا پیچ‌های تیتانیومی در استخوان فک قرار می‌گیرند و سپس دندان‌های مصنوعی بر روی آن‌ها متصل می‌شوند.
ایمپلنت ساب پریواستیل
برخلاف ایمپلنت‌های اندواستیل، این نوع به داخل استخوان فک قرار نمی‌گیرد. در این روش، بخشی از پایه‌های تیتانیومی درون لثه قرار می‌گیرد و قسمت دیگر آن بیرون می‌ماند. در نتیجه، دندان‌های مصنوعی بر روی این پایه‌ها نصب می‌شوند و فرآیند کاشت به پایان می‌رسد. در این حالت، هیچ شکاف یا شیار در استخوان فک ایجاد نمی‌شود. این روش به ویژه برای کسانی که تراکم استخوان فک آن‌ها پایین است و امکان پیوند استخوان وجود ندارد، توصیه می‌شود.
انواع ایمپلنت بر اساس مراحل درمان
به‌طور کلی، مراحل مختلف کاشت ایمپلنت‌های دندانی که دندانپزشکان برای بیماران انتخاب می‌کنند، شامل موارد زیر است:
- ایمپلنت دندان تک مرحله‌ای
- ایمپلنت دندان دو مرحله‌ای
ایمپلنت‌های دندانی تک مرحله‌ای
این نوع ایمپلنت شامل قرار دادن فیکسچر بلندتری در فک و لثه است به‌طوری که قسمت بالایی آن نمایان می‌شود. این روش به ما اجازه می‌دهد که پس از چند ماه بهبودی، به پزشک مراجعه کرده و اباتمنت را بدون نیاز به جراحی مجدد روی ایمپلنت قرار دهیم. در برخی موارد، تمام مراحل کاشت ایمپلنت در یک روز انجام می‌شود و با قرار دادن فیکسچر، تاج دندان و پروتز به‌طور همزمان نصب می‌شوند.
ایمپلنت‌های دندانی دو مرحله‌ای
این نوع ایمپلنت نیاز به دو مرحله جراحی برای قرار دادن فیکسچر در استخوان فک دارد. در مرحله اول، لثه شکافته شده و فیکسچر در آن قرار می‌گیرد. پس از ۲ تا ۴ ماه، فک برای مرحله دوم آماده می‌شود. در نهایت، پس از بهبودی، یک جراحی دیگر برای قرار دادن تاج ایمپلنت روی فیکسچر انجام می‌شود.
روش های اتصال انواع ایمپلنت
برای اتصال روکش‌های دندانی به ایمپلنت، دو روش اصلی وجود دارد: استفاده از پیچ و چسباندن روکش به پایه‌ای که به ایمپلنت متصل است.
“ایمپلنت اشترومن به عنوان یکی از بهترین برندهای ایمپلنت می‌باشد. این ایمپلنت علاوه بر مزایا و طول عمر بالا نسبت به باقی ایمپلنت‌ها، گارانتی‌های متفاوتی بر اساس نوع ایمپلنت دارد.”
چسباندن روکش دندان با سمنت (سمان) دندانی
تصمیم‌گیری درباره اینکه آیا روکش با سمان دندان به پایه متصل شود یا خیر، به عهده دندانپزشک است. معمولاً برای زیبایی بیشتر، دندان‌های جلویی به این روش چسبانده می‌شوند. سمان دندانی معمولاً همرنگ دندان است و به همین دلیل روکش‌های جلویی که با سمان چسبانده می‌شوند، تغییر رنگ نخواهند داشت. در مقابل، روکش‌های پیچ‌دار ممکن است دچار تغییر رنگ شوند.
چسباندن روکش با سمان معایبی نیز دارد. انتظار می‌رود که هر ترمیم دندانی که با سمان در جای خود قرار می‌گیرد، دائمی باشد. اما در برخی موارد، روکش‌های روی ایمپلنت نیاز به ترمیم دارند. این فرآیند معمولاً شامل جدا کردن روکش از ایمپلنت است که می‌تواند دشوار باشد و اغلب با شکستن روکش همراه است. در نهایت، دندانپزشک ممکن است مجبور شود روکش جدیدی را جایگزین کند.
روکش دندانی با نگهدارنده پیچی (ایمپلنت)
برخی از روکش‌های دندانی به طور مستقیم بر روی پایه ایمپلنت پیچ می‌شوند. این روش از نظر طول عمر، سهولت استفاده و تعمیر بسیار بهتر است و کار را ساده‌تر می‌کند. عیب اصلی این روش، ظاهر کمتر زیبا و ظریف آن نسبت به سمان دندانی است، به همین دلیل بیشتر در دندان‌های عقب استفاده می‌شود. مزایا و موارد استفاده از روکش‌های دندانی مبتنی بر ایمپلنت به شرح زیر است:
- برای روکش‌های یک روزه با پایه ایمپلنت، اتصال با پیچ ایمن‌تر است.
- روکش‌هایی که با پیچ روی ایمپلنت قرار می‌گیرند، به راحتی در حین تعمیر جدا می‌شوند.
- زمانی که دندان‌های مجاور ایمپلنت از دست می‌روند، روکشی که با پیچ متصل شده می‌تواند با روکشی که بریج را محکم می‌کند، جایگزین شود.
سخن نهایی
تفاوت‌های موجود در انواع ایمپلنت دندان باعث می‌شود که بر اساس شرایط استخوان فک و لثه، تعداد دندان‌های آسیب‌دیده، نیاز بیمار و وضعیت اقتصادی، از ایمپلنت‌های مختلف به عنوان جایگزینی مناسب برای دندان‌های طبیعی استفاده شود. ایمپلنت‌ها بر اساس جنس بدنه (تیتانیوم و زیرکونیوم)، جنس روکش (تمام زیرکونیا، فریم زیرکونیا و PFM)، نوع فیکسچر (اندواستیل، ساب پریو استیل و زایگوماتیک)، جایگاه در استخوان فک (اندواستیل و ساب پریو استیل) و مراحل درمان (تک مرحله‌ای و دو مرحله‌ای) دسته‌بندی می‌شوند. همچنین، برای اتصال روکش‌های دندانی به ایمپلنت، از دو روش اصلی شامل پیچ و چسباندن استفاده می‌شود.
کامنتی ثبت نشده است